بررسی میزان بقای بیماران HIV مثبت شناسایی‌شده در استان اصفهان، سال 1392-1376

زمینه و هدف: ایدز یکی از مهم‌ترین علل مرگ در بزرگسالان محسوب می‌شود. تأثیر فاکتورهای پیش‌آگهی‌دهنده بر روی بیماران HIV مثبت به‌خوبی بررسی نشده است، اما می‌توان از طریق مطالعات گذشته‌نگر آن را تخمین زد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان بقای افراد HIV مثبت و بیماران مبتلا به ایدز، همچنین شناسایی عوامل مهم در بقای این بیماران در استان اصفهان انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه کوهورت گذشته‌نگر است که در آن اطلاعات مربوط به 594 بیمار HIV مثبت استان اصفهان، از مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری، استخراج و در چک‌لیست ثبت گردید. دوره زمانی بقای بیماران برای دو پیامد فاصله زمانی تشخیص تا ورود به مرحله ایدز و فاصله زمانی ورود به مرحله ایدز تا زمان فوت با استفاده از جدول عمر، همچنین منحنی بقای کاپلان مایر ترسیم شد. از مدل رگرسیون کاکس برای بررسی اثر همزمان متغیرها بر زمان بقا استفاده گردید. سطح معنی‌داری، 05/0p< در نظر گرفته شد. یافته‌ها: از مجموع 594 بیمار بررسی‌شده (8/84%)، 504 نفر مرد و 8/50% نیز در گروه سنی          34-25 سال قرار داشتند. مهم‌ترین راه انتقال (2/70%)، مصرف مواد مخدر تزریقی بود. میزان بقای یک‌ساله، 5 ساله و 10 ساله پس از تشخیص به ترتیب 97%، 75% و 62% برآورد شد. خطر مرگ در بیماران دارای عفونت همزمان سل، 1/2 برابر (با فاصله اطمینان 95%:15/3، 11/1) بیماران بدون سابقه ابتلا به سل بود. خطر مرگ در بیماران با سابقه زندان، 1/12 برابر (با فاصله اطمینان 95%:86/17، 69/1)، بیشتر بود. نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه، میزان بقا در بیماران HIV مثبت استان اصفهان در مقایسه با سایر مطالعات، مطلوب بوده است. هم‌ابتلایی به سل و سابقه زندان نیز از مهم‌ترین فاکتورهای پیش‌آگهی‌دهنده بر زمان بقای بیماران می‌باشد. بنابراین، ضروری است بیماران در بند زندان، خدمات مراقبتی و درمانی را به‌طور مناسب و مطلوب دریافت کنند.